Op 4 februari 2016 was grafisch ontwerper Rob van den Nieuwenhuizen (DRAWSWORDS) te gast tijdens de inloop in De Monsterkamer. Hieronder – tussen de foto’s door – een verslag van de lezing. Fotografie: Justina Nekrašaitė.

‘Ik heb de neiging om veel te praten’, waarschuwt Rob van den Nieuwenhuizen (1980) aan het begin van zijn presentatie, die uit maar liefst 130 dia’s zal bestaan. ‘Dus breek gewoon in, of stel een vraag als het saai begint te worden.’ Maar saai wordt het niet, het enthousiasme waarmee hij zijn hele levensverhaal en zijn visie op grafische ontwerp – oftewel: Van Zorro tot Bernard Purdie, want zo heet zijn presentatie – uit de doeken doet, werkt aanstekelijk.

Nieuwsgierigheid blijkt zijn grootste drijfveer, saaiheid en regeltjes zijn grootste vijanden. Rob – vriendelijk gezicht, enorm postuur en armen onder de tatoeages – was een ietwat intens kind, vertelt hij. Energiek en geneigd tot kattenkwaad. Hij groeide op in een klein dorp, een ‘dodelijk saaie omgeving’. Eerst wilde hij Zorro worden, daarna paleontoloog. Maar toen zijn leraar dat afraadde, besloot hij de brui aan school te geven en zijn dagen te slijten met skateboarden, rondhangen en met vrienden over muziek praten. Hij werd veganist, luisterde naar hardcore punkrock, speelde in bandjes, ging een paar keer per week naar concertjes, las zines en raakte geïnteresseerd in tegendraadse politieke ideologieën.

De jazzplaten die zijn vader hem leuk probeerde te laten vinden, vond hij destijds verschrikkelijk – ‘ingewikkeld doen om het ingewikkeld doen’ – maar de platenhoezen (van ontwerper Reid Miles) vond hij wél heel fraai, in de vormgeving ervan herkende hij iets wat hij ook zag bij de hoezen van punk bands als Black Flag en Youth of Today. Opeens wist hij het: hij wilde naar de kunstacademie.

Maar ook dat werd hem afgeraden door een leraar. Dus koos hij voor een studie ‘communicatie en creatief schrijven’; iets met reclame. Het lag hem niet: fruitsnoepjes met 0% bosbessen verkopen als bosbessensnoepjes – hij kon het niet over z’n hart verkrijgen. De volgende stap, Media en Cultuur aan de UvA, bleek het ook niet te zijn. Daarvoor moest je vaak naar de bioscoop, maar je leerde er helaas niet hoe je zelf een film kunt maken. Uiteindelijk viel alles pas een beetje op z’n plek toen Rob grafische ontwerpen ging studeren aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag. Vanaf dat moment veranderde hijzelf in een spons en zijn leven in ‘werken, eten, slapen, werken’.

Bij wijze van eindexamen begon hij in 2008 zijn eigen uitgeverij, onder de naam ‘DRAWSWORDS’ (geïnspireerd door een foutje in de ondertiteling van The Lord of the Rings). Sindsdien werkt hij vanuit een ontwerpstudio met diezelfde naam, in nauwe samenwerking en met een sterk redactionele en typografische focus aan boeken, tijdschriften, visuele identiteiten, websites, campagnes, tentoonstellingen, workshops en, jawel, platenhoezen.

Rob laat een aantal voorbeelden van zijn werk zien: een catalogus voor het Tropenmuseum van de Mexicaanse kunstenaar Betsabeé Romero (2010), het boek Intimate Stories (2010, i.s.m. Remco van Bladel), de identiteit en website voor STEIM (2011, i.s.m. Remco van Bladel & Micha Bakker), tijdschrift Items (2012, i.s.m. Barbara Hennequin & Jeremy Jansen), een accreditatierapport voor de KABK (2013 i.s.m. Barbara Hennequin), een kalender voor Zwaan Printmedia (2013), een boek voor het samen met designblog Fontanel geïnitieerde Dutch Design Talents 2014, en Most Efficient (2014) een boek voor fotograaf Merijn Koelink.

Dan snel door naar het kopje ‘attitude’, over de dingen die hij als vormgever belangrijk vindt. Lesgeven bijvoorbeeld, Rob noemt het niet iets wat hij ernaast doet, maar een belangrijk onderdeel van zijn werk, ‘super inspirerend’. Hij wordt beïnvloed door het idioom (en de energie) van hardcore punk – ‘en ook door dinosaurussen en science-fiction’, fluistert hij er achteraan. Typerend voor hem: hij wil alles bevragen, in twijfel trekken. ‘Ik ben altijd sceptisch’, zegt Rob, ‘en ik kan absoluut niet tegen hiërarchie’. Hij gaat verder: ‘En ik houd er dus van om veel te praten. Bij ieder project vind ik het belangrijk om de inhoud te doorgronden, net als het maakproces. Ik wil altijd meer leren. En ik hou van samenwerken. En enthousiasme. Ik wil plezier aan dingen beleven.’

Tot slot vind hij het ook best wel belangrijk dat hij met mensen samenwerkt die hij kan bellen. Any time. Zoals ze hem ook altijd any time kunnen bellen. Als Rob een vraag heeft, waarover dan ook, wil hij die meteen kunnen stellen. Hij wil altijd weten hoe het zit, logisch als je je constant afvraagt of iets niet ook op een andere, leukere, betere manier kan.

Ter afsluiting laat Rob een YouTube-video zien van Bernard Purdie, een legendarische jazz-drummer van 76. ‘Het is lastig uit te leggen waar ik in vormgeving precies naar op zoek ben,’ zegt Rob, ‘maar dit komt dicht in de buurt.’ We horen Purdie, die met een grote smile achter een indrukwekkend drumstel zit, vertellen over zijn zogenaamde ‘ghostnotes’: subtiele ritmes die hij maakt door met zijn vingers op de drums mee te trippelen. Heel relaxed, nonchalant bijna, en toch swingt het de pan uit. Hij ontdekte deze techniek bij toeval eigenlijk, omdat hij iets nieuws wilde proberen. En hij laat zich telkens weer verrassen door het eindresultaat. Waar volgens hem om gaat?
‘Allowing your fingers to do the walking.’

Het activiteitenprogramma van De Monsterkamer in 2016 wordt ondersteund door Stimuleringsfonds Creatieve Industrie.