Hapé Smeele en Jannie de Groot kwamen naar De Monsterkamer om papier te vinden voor het boek Onstuimige leegte.

Met de landschappen onderzocht Hapé Smeele de stilte en het mysterie in ons leven. Soms maakte hij te voet lange tochten in verre oorden, soms fotografeerde hij, heel close-up, in zijn directe omgeving. Soms waren de beelden vol schoonheid en sensualiteit, soms juist duister en zwart. Maar steeds ging het hem om de gelaagdheid van de wereld te ervaren en deze te tonen.

Het werk is het derde deel van zijn drieluik over ‘kwaliteit van leven’, dat hij midden jaren negentig begon met twee bekroonde fotoboeken. Een andere werkelijkheid over verstandelijk gehandicapten, en Met de moed van een ontdekkingsreiziger, over dementie en sterven.

En nu is er dan Onstuimige leegte. Het is een poëtische beschouwing op het ‘ongewenste’: op dat wat we ons niet wensen, maar soms wel komt. Maar ook een ode aan het verblijven in het ‘niet-weten’.