Caroline Kist kwam met Asja Keeman naar de Monsterkamer om papier uit te zoeken voor haar fotoboek Het was niet mijn oorlog.

Zes was de vader van fotografe Caroline Kist toen hij vertrok uit voormalig Nederlands-Indië. Daar had hij drie jaar met zijn moeder en broertje gevangen gezeten in een Japans interneringskamp (Halmaheira op Oost-Java). Zijn vader zou hij nooit meer zien. Krijgsgevangen genomen op een schip kwam haar grootvader door uitputting om het leven. Zijn lichaam werd overboord gegooid.

Pas toen haar eigen zoontje zes werd, en zij het prille leven van haar vader destijds door de ogen van een kind kon zien, drong de ernst van de verschrikkingen waar haar vader zó jong getuige van is geweest tot Caroline Kist door. Puzzelstukjes vielen op hun plek. De gekoesterde bewondering voor haar vader, de verborgen pijn die ze altijd bij hem heeft gevoeld en het effect dat dit alles op haar heeft gehad. Het werd het startpunt van de visuele zoektocht naar haar familiegeschiedenis en leidde tot dit fotoboek.

Een verhaal waarmee Caroline Kist de intergenerationele gevolgen van trauma wil laten zien en voelen. Het is een boek van verlies, rouw en verdriet, maar heeft vooral de intentie er een van hoop te zijn.