Some Things Bleak, een publicatie over zien versus niet zien, over gender, klasse en klimaat, een werk over representatie en reproductie. Kortom, een vehikel voor perceptie en saamhorigheid.

Na het verlaten van een artist in residence in Japan voorjaar 2019 en terug zijn in Amsterdam had Markus behoefte aan stilte en contemplatie. Intuïtief bouwde ze een studio setting in het bos en begon een fotografisch proces. Het begon met een gevonden dekzeil; hetzelfde soort blauwe dekzeil dat in Japan veel te zien is en als men beter kijkt meestal een schuilplaats voor iemand zonder huis blijkt te zijn. Dezelfde vertrouwde blauwe vlekken die we in Europa op bouwterreinen en in tuinen zien, een weefsel dat beschutting biedt tegen de nattigheid en verbergt wat we niet mogen zien. Met de zon als enige lichtbron werden planten door het vlechtwerk heen gefotografeerd, wat resulteert in beelden die zich op zee lijken te bevinden, onder water zijn of zweven in een blauwe lucht. Toch is het slechts een geweven blauw stuk plastic dat verbergt wat zich recht voor ons bevindt. Het blokkeert ons zicht en verbergt het natuurlijke. Een misleiding. Een illusie.

Deze publicatie is meer een kunstwerk dan een echt boek. Een hardcover met losse vellen, die allemaal in aparte mapjes zijn gevouwen. Mapjes die democratisch kunnen worden uitgenomen en als afzonderlijke kunstwerken kunnen worden gebruikt. Drie kleuren geven de publicatie zijn identiteit, wit, zwart en blauw, die zijn gecombineerd in zowel de papierkeuze als in verschillende lagen inkt, zowel transparant als dekkend.