Lies Ros

Mijn ouders hadden een zogeheten ‘Goed Wonen’ winkel. Design avant la lettre. Ik kan het woord dan ook niet meer horen. Ontwerper worden was in die omgeving natuurlijk wel een logische uitdaging.
Toen ik op kamers ging (twee jaar voor ik op de Rietveld Academie kwam), woonde ik uit recalcitrantie tussen de Perzische tapijtjes. Inmiddels zijn die weer verdwenen en ben ik allang weer een ouderwetse modernist.
Ik ben ook de kleindochter van de uitvinder van de neushaarbijknipper. Helaas heeft hij in WO II het patent laten verlopen en iemand anders is ermee aan de haal gegaan. Maar ik heb zijn prototype nog. Een relikwie.
Dit was – heel kort, mijn voorgeschiedenis.